Φίλιππος Πλιάτσικας: "Στις συναυλίες νιώθω ένα ενδιαφέρον γαργαλητό στο στομάχι"

Αν έπρεπε με μια λέξη να χαρακτηρίσω τον Φίλιππο Πλιάτσικα θα μου ήταν εύκολο: "ψαγμένος". Από όλες τις απόψεις. Μουσικά, κοινωνικά, πολιτικά. Και το κυριότερο; Αυτή η αναζήτηση δεν εξαντλείται σε (ή μόνο σε) ενδοσκοπήσεις και ανέξοδη κριτική. Συχνά γίνεται στίχος, γίνεται μελωδία, γίνεται εν τέλει τραγούδι με τη χαρακτηριστική του φωνή. Τραγούδι που αρέσει και που ταξιδεύει άλλοτε σε γαλήνιες και άλλοτε σε ταραγμένες θάλασσες.

Επιπλέον μουσικά εξετάζοντας την περίπτωση Πλιάτσικα είναι σαφές ότι μπορούμε να διακρίνουμε ένα ακόμη χαρακτηριστικό: Οταν πηγαίνεις σε μια συναυλία του ή όταν ακούς ένα δίσκο του κάτι σου μένει φεύγοντας. Μια επίγευση -γλυκιά ή πικρή αλλά πάντως υπαρκτή. Αυτό λένε ξεχωρίζει τους δημιουργούς από τους διεκπεραιωτές. Ή εκείνους που κοινωνούν την αλήθεια από αυτούς που πουλάνε το ψέμα. Δείτε την πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη που ο Φίλιππος Πλιάτσικας ευγενικά παραχώρησε στη viotia.

-Αν υπάρχει Θεός, Φίλιππε, ποια μουσική ακούει;
-Gospel...
-Γεννιέσαι άραγε μουσικός ή γίνεσαι;
-Γεννιέσαι άνθρωπος. Γίνεσαι ό,τι θες να γίνεις πάνω και πέρα από τα βασανιστικά όρια που σου επιβάλλει το κοινωνικό σου περιβάλλον. Μπορείς, αν θέλεις δηλαδή, να γίνεις άνθρωπος ελεύθερος.
-Αν υπάρχει το ταλέντο, μπορεί να χαθεί ή να καταστραφεί;
-Κοίτα το ταλέντο είναι δώρο. Δεν κοπιάζεις για να το αποκτήσεις αλλά έχοντας το, νιώθεις πάντα την πίεση και το άγχος ν’ αποδεικνύεις στους άλλους πως το αξίζεις. Αυτό το άγχος μπορεί να γίνει αυτοκαταστροφικό γι’ αυτό και πολλοί καλλιτέχνες χάνονται.
-Προσέρχεσαι στις συναυλίες με πάθος; Με επαγγελματισμό; Με περιέργεια; Με σιγουριά; Με διάθεση να παίξεις ή να βολιδοσκοπήσεις;
-Όταν πάω στις συναυλίες νιώθω ένα ενδιαφέρον γαργαλητό στο στομάχι.


Για τη μουσική
-Ποιοι καλλιτέχνες θεωρείς ότι επηρέασαν τη μουσική σου πορεία;
-Η πρώτη μου επαφή με τη μουσική ήταν ακούγοντας Pink Floyd και συνέχισα ακούγοντας Bob Dylan, Rolling Stones, Παύλο Σιδηρόπουλο, Πετρολούκα Χαλκιά, Τσιτσάνη, Johny Cash, από διάφορους μεγάλους μπλουζίστες όπως τους BB King και JJ Kale.
-Ποιοι μουσικοί σου αρέσουν προσωπικά; Ποιους ακούς στο αυτοκίνητο; Στην Ελλάδα και στο εξωτερικό;
-Όλοι οι παραπάνω αλλά και νεώτεροι έλληνες τραγoυδοποιοί όπως ο Στάθης Δρογώσης, ο Κωστής Μαραβέγιας, οι Locomondo και άλλοι. Ξεχωρίζω από την ξενόφωνη ελληνική σκηνή μπάντες όπως οι Rosebleed, οι Flakes, οι Gad, οι Modrec. Με συγκινούν ιδιαίτερα οι αμερικάνικες post folk μπάντες όπως οι Black Rebele Motorcycle Club αλλά και η ιρλανδική μουσική εξέλιξη.

-Είναι δεδομένη η ποιότητα των στίχων στα τραγούδια σου. Η προσοχή και ο χρόνος που αφιερώνεις στους στίχους δείχνουν ότι δίνεις βάρος στον λόγο. Τι «σημαίνει» αυτό;
-H έννοια του λόγου, στην ελληνική γλώσσα, είναι διπλή: Σημαίνει προφορική επικοινωνία αλλά σημαίνει και λογική…
-Τραγούδησες στις 12 Ιουνίου με τη μεγάλη Σινέντ Ο’ Κόνορ. Η συνεργασία αυτή υπαινίσσεται φιλοδοξίες διεθνούς καριέρας;
-Δεν συνεργάστηκα με την Σινέντ για να βρω δρόμο προς το εξωτερικό. Άλλωστε και με τους Πυξ Λαξ, πολλά χρόνια πριν είχαμε συνεργαστεί με καλλιτέχνες όπως οι REM, Sting, Eric Burdon κ.ά. Επίσης, τον χειμώνα του 2009, πραγματοποίησα μια περιοδεία στην Ευρώπη που ήταν μια εξαιρετική εμπειρία για ΄μένα. Η διεθνής καριέρα δεν είναι ο απώτερος σκοπός μου, έτσι κι αλλιώς.
-Τι κρατάς από τους Πυξ Λαξ; Και τι πετάς;
-Δεν πετάω τίποτα. Ο Μάνος, ο Μπάμπης και όλα όσα ζήσαμε είναι θησαυρός και τον κουβαλάω μέσα μου, πάντα.
-Ποια είναι η άποψή σου γενικά για την ελληνική μουσική σκηνή με δεδομένη την κρίση, οικονομική αλλά και δημιουργική; Υπάρχει κάποια χαραμάδα αισιοδοξίας, Βλέπεις κάτι καινούριο να γεννιέται;
-Η κρίση αφορά μόνο τις πολυεθνικές δισκογραφικές εταιρίες που σιγά-σιγά χάνουν την αίγλη τους. Τα μικρά ανεξάρτητα labels είναι έτοιμα να πάρουν τα ηνία της δισκογραφίας κι’ αυτό γιατί οι ανεξάρτητες παραγωγές γίνονται πέρα ως πέρα χωρίς την «μαρκετινίστικη» καθοδήγηση και καταπίεση, οπότε και είναι αυθεντικές. Δηλαδή τα τραγούδια δεν γίνονται για «να παίξουν στο ραδιόφωνο» ή για να «πουλήσουν ring tones», αλλά γεννιούνται σαν ανεξάρτητες οντότητες που κάνουν το δικό τους ταξίδι .Έτσι κι εγώ έφτιαξα ένα μικρό, ανεξάρτητο label το ΜΕΛΥΔΡΟ με μοναδικό στόχο να πάρουν βήμα νέοι καλλιτέχνες που θέλουν να εκφραστούν. Για παράδειγμα ο Mc Yinka, που κυκλοφόρησε πρόσφατα τον πρώτο του προσωπικό δίσκο «Αλάνα».

-Με αφορμή τον θάνατο και την υστερία για τον Μάικλ Τζάκσον θέλω κάποιος επαγγελματίας -υπεράνω υποψίας- να μου πει: υπάρχει διάκριση εμπορικής και ποιοτικής μουσικής; Ή ισχύει το «υπάρχει μόνο καλή και κακή μουσική»;
-Υπάρχει μόνο η διάκριση μεταξύ αλήθειας και ψέματος. Ο κόσμος ανταποκρίνεται μόνο σίγουρα στην αλήθεια και καμία φορά και για πολύ μικρά χρονικά διαστήματα μπορεί να παραμυθιαστεί και με το ψέμα.

-Συγκεκριμένα ο Μάικλ Τζάκσον κατά δική σου -βαρύνουσα οπωσδήποτε- γνώμη είναι ένας μουσικός θρύλος ή ένα εμπορικό προϊόν που προωθείται ακόμη και post mortem για οικονομικούς λόγους;
-Ο Μάικλ Τζάκσον είναι ένας θρύλος της μουσικής αδιαμφισβήτητα. Το ίδιο και ο Κουίνσι Τζόουνς, ο παραγωγός του. Βέβαια νομίζω ότι άφησε εκτεθειμένο το τεράστιο ταλέντο του σ’ αυτή τη σαρκοβόρα μηχανή του κιμά που λέγεται μάρκετινγκ.


Για τον Φίλιππο
-Από τις Δυτικές Συνοικίες στις υψηλότερες θέσεις της ελληνικής σόου μπίζνες. Πώς ήταν η πορεία; Ευθύγραμμη, παλινδρομική ή δεν έχεις προλάβει να την σκεφτείς;
-Οι μόνοι λόγοι που με κάνουν να νιώθω «στις υψηλότερες θέσεις» είναι οι άνθρωποι που αγαπάω. Οι θέσεις στα τσαρτς είναι το δέντρο και όχι το δάσος.
-Πότε θεωρείς μια συναυλία επιτυχημένη; Ποιο είναι εκείνο το στοιχείο που χρειάζεσαι να πάρεις από την επαφή σου με το κοινό;
-Θέλω να βλέπω τον κόσμο να χαίρεται, να ξεδίνει, να γουστάρει. Αυτό, τίποτα άλλο.
-Ο τίτλος του τελευταίου σου δίσκου «Μπαλαρίνες Επιτρέπονται» προέρχεται από μια φράση της κόρης σου. Είσαι αυστηρός πατέρας; Τι λες στην κόρη σου για τη δύσκολη νεοελληνική πραγματικότητα και πώς τη βιώνει αυτή;
-Δεν θέλω ούτε να την καθοδηγήσω ούτε να την φορτώσω με τις δικές μου απόψεις, αγωνίες, φόβους. Θέλω να γνωρίσει από μόνη της τον κόσμο και ν’ αντιληφθεί τη ζωή μέσα από το δικό της πρίσμα. Το μόνο που θέλω είναι να ξέρει πως θα είμαι πάντα στο πλευρό της.
-Ωράριο εργασίας ή αναμένεις την έμπνευση να σου χτυπήσει την πόρτα;
-Δεν έχω ωράριο. Γράφω όταν νιώθω πως έχω κάτι να πω στον κόσμο.
-Ποιο μήνυμα προσπαθείς να διαδώσεις με τη μουσική σου; Ποιο μήνυμα θέλεις να στείλεις στο κοινό της Λιβαδειάς;
-Δεν κάνω μουσική για να στείλω κάποιο μήνυμα, θέλω, όμως να πω τη φράση που χαρακτηρίζει το φετινό μας ταξίδι: «Μπαλαρίνες Επιτρέπονται!»
-Ευχαριστώ, Φίλιππε.
-Κι εγώ ευχαριστώ.